De laatste: WestMeer Hangzhou & waterstadje Wuzhen

Hangzhou (14-16 april)
In de ogen van ontdekkingsreiziger Marco Polo, was Hangzhou de mooiste stad ter wereld, nu ongeveer 2700 jaar geleden gesticht. Het traditionele centrum voor literatuur en kunst en een geliefd reisdoel in China. Gelegen aan het beroemde Xi Hu (West Lake), oorspronkelijk de baai van een riviermonding en later (8e eeuw) uitgediept en (nog later) ingedijkt tot een klein meer van uitzonderlijke schoonheid, ongeveer 3x3 km.
Hangzhou was rond het jaar 1000 de grootste stad ter wereld met meer dan 1 miljoen inwoners.

Toen we daar aankwamen, hadden we de prijs van de taxi zo omlaag onderhandeld (van 200 naar 80) dat de chauffeur klaagde en uiteindelijk iemand er bij moest om uit te kunnen qua prijs. Hij vond uiteindelijk een dame die mee wilde en bracht ons snel naar het hotel.
Toen we later teruggingen om naar Wuzhen te gaan, was het 40, dus het was nog ruim te veel, maar de taxis’s die vanuit een busterminal werken hebben te maken met allerlei toeslagen die ze moeten betalen, met vaak mafia-achtige praktijken; vandaar dat vanaf een terminal vaak duurder is dan naar een terminal toe vanaf de stad. Het hotel was dit keer eigenlijk een ‘serviced apartment’ dit keer waar de vrouwelijke duty manager (die er altijd was; wanneer had ze vrij?) redelijk Engels sprak, met prachtig uitzicht zuidwaarts vanaf de 8e verdieping). De service van het appartement leek wel erg ver te gaan toen er bij binnenkomst op de grond een visitekaartje lag met daarop schaars geklede dames afgebeeld.

We maakten een mooie river walk van hotel naar traditionele winkelstraat He Fang, want de taxi’s waren allemaal vol op zaterdagmiddag In deze mooie traditionele winkelstraat waren vrijwel geen buitenlandse toeristen. Aan het eind liep de straat wat onduidelijk via busparkeerplaatsen en het wat verlopen Wushan Square over in het oostelijke oeverpark van het West Lake. Daar in het westerse restaurant Moca Coffee bestelden we voor Magali een flinke ribeye met groenten en patat, want zij was wel aan wat eten toe (en wij aten de restjes). De prijs van de koffie was voor westerse begrippen erg hoog (factor 4) en de cappuccino was eigenlijk een dubbele espresso, maar wel lekker en stijlvol. Een beetje verwennerij na 5 uur lopen, waarvan de helft in motregen, was wel op zijn plaats... Er was ook geen Engels sprekende bediening in het westerse restaurant en in de krantenhoek waren alleen Chinese kranten te vinden. Het restaurant heeft een mooie lounge-achtige inrichting (is dat westers?).
Daarvóór hadden wij met een slapende Magali in een lokaal klaarblijkelijk populair ('follow the crowd') restaurant met een heel apart systeem een verrassing gegeten; orderen bij de deur, zitten (hoe weten ze wat je krijgt? geen bordjes; we gaven uiteindelijk aan de bediening maar de subbonnetjes die aan onze grote bon zitten; 1 per gerecht). De thee bleek cola te zijn; het was een totale verrassing wat je krijgt. Een drukke gelegenheid, maar weinig keus en weinig smaak; zijn ze niets gewend? De noedelsoep was zeer smakeloos, maar wordt gegeten of het heel lekker wordt gevonden. Overal hing een zurige lucht van rijstwijnazijn, wat in deze keuken veel wordt gebruikt. We hebben nergens in China lekkere dimsum of dumplings gegeten, ook worstjes en gecoate sateh kun je beter niet nemen, want die zijn ronduit vies volgens onze smaak/ervaring, hoewel ze hier veel gegeten worden (op van die lange stokken geprikt). De volgende dag kwamen we daar weer langs toen het beter weer was en toen troffen we een sate-karretje die werkelijk overheerlijke sateh maakte, 6 stokken voor 1,20 Euro (10 Yuan).. Maar die was klaarblijkelijk illegaal, want die nam de klandizie weg bij de ‘famous food-alley’, waar ze die vieze sateh (en allerlei andere gefrituurde dieren die we maar niet zullen opsommen) serveren en hij werd steeds weggejaagd door de politie; maar wij volgden hem op de voet…. Overigens vonden we volgens onze voorkeuren buiten Shanghai al het eten tamelijk vlak van smaak; eigenlijk gewoon smakeloos. Dat veel mensen lekker eten niet echt lijken te kennen, bleek wel op de Wushan Plaza, waar 1000-den mensen dromden om wel 50+ standjes van een promotieactie van noedels, die je kunt opgieten met heet water. Dat is toch wel de slechtste vorm van eten die je je voor kunt stellen en dat nemen wij alleen als er geen alternatief is. Maar zij vonden het heerlijk en sommigen bleven maar halen.

Nog wat weetjes:
* Toiletten zijn in het algemeen schoon, soms vies, soms erg vies. Er is echter haast nooit iets om je mee schoon te maken: je neemt het mee of koopt het van iemand of uit een voor ons onleesbare dus ondefinieerbare automaat (wat komt daar dan uit?), maar vaak is er niets te krijgen. En er is ook geen waterbak of sprayslang aanwezig. Vrijwel nooit zeep of handdoeken.
* Peuters hebben geen luier, maar lopen in hun blote kont met een broek die open is in het kruis. Wellicht zijn ze zo sneller zindelijk? In elk geval koud voor de edele delen... Later zagen we hoe een jongetje zijn plasje deed in een zakje dat zijn ouders ophielden en hoe een andere peuter zijn grote boodschap hurkend deed op straat, terwijl zijn ouders met servetjes de schade wegpoetsten. Dat komt wel wat vreemd over in onze ogen…
* Taxi"s in Hangzhou zijn in het weekend haast niet te krijgen: allemaal vol. Wij kunnen niet met de drukke bus met onze buggy (en hoe weet je waar je naar toe moet of moet uitstappen in een bus?), dus zijn wij aangewezen op de benenwagen. Maar we hadden zaterdag ook een elektrische bootjesdienst op de rivier van ons hotel naar het West Lake aangetroffen, waar we zondagochtend toen het weer niet lukte een taxi te vinden, dankbaar gebruik van maakten; een tocht onder een stuk of 12 bruggen door over ca 6 km.
* Zoek je nog een leuk baantje? Met een wasrek vol was in het park zitten en de hele dag wachten tot het droog is.
* Ballroom dansen op zondagmiddag op straat is populair. . 's Avonds in Hangzhou troffen we op straten en pleinen veel mensen aan die in groepen van wel minstens 50 personen aan Chinese en ook wel Indiase line dancing deden: erg gezellig en veel gemeenschapszin! In de kleinere straatjes werd in kleinere groepjes ook les gegeven: oud en jong deden mee..
* We zagen natuurlijk veel Rollex, Puwa en Croos.
* Getallen met gebaren gaat niet altijd goed, behalve 1-2-3 met vingers: RMB10 is een plusteken met de wijsvingers (je zou denken een halve 10, dus 5); een 1 en nul vormen komt meestal niet over.
* De nummering van hotelkamers springt soms vreemd (bijgeloof? aanwijzingen van fortune tellers?) en het gebruik van pijlen is verwarrend (het systeem daarachter hebben we nooit ontdekt; het lijkt uit te gaan van relatieve posities).
* China Eastern doet nooit moeilijk over gewicht van bagage. De laatste keer bleef de indicator zelfs 0,0 aanwijzen, dus hadden we geen enkel probleem. We stelden het al eerder: een prima maatschappij. De beenruimte in economy class is het beste dat we meegemaakt hebben.

Overal waar wij komen (ook in Japan) worden pre-wedding foto’s genomen; dat is eigenlijk logisch want we komen natuurlijk op veel mooie plaatsen. We zagen ook een bruid met spijkerbroek onder de jurk (toen die werd opgetild). De top in het aantal waarnemingen was in Hangzhou: rond het West Lake (vooral aan de mooie westzijde) zagen wij er 12x een koppel gefotografeerd worden.

‘s Morgens in het hotel-restaurant van Hangzhou: in het algemeen stopt het ontbijt om 09.30u, hier al om 9 uur, hoewel men hier minder strikt is (in het hotel in Suzhou werd het eten klokslag half tien weggehaald); er kwamen steeds na 9 uur nog een paar mensen eten. Wij hebben overigens slechts 3x ontbijt gehad in de hotels: in Gion-Kyoto, MilanFX-Suzhou en Fortune Plaza hier. Groenten en eieren worden hier in Hangzhou vers bereid en de koks en personeel hielden klokslag 9 uur (behalve op zondag) appél op militaire wijze, inclusief richten en in de houding als je je naam roept bij presentie. Er waren als afwijking van het militaire ook een paar kleine gymnastische oefeningen bij en na deze actie hield de kameraad-chef een briefing. Ieder stond in 2 rijen verdeeld tegenover elkaar in strak wit pak met koksmuts, mannen en vrouwen, op lengte. Na afloop begroette ieder de persoon voor hem of haar met een ontspannen handdruk en een begroeting, plus wat gelach. Er waren ongeveer 25 personen, 3 afwezig. Er was beneden ook een vrij groot restaurant dat in het weekend redelijk druk bezocht was, vandaar zoveel personeel.

We zagen bij het hotel een brommerd vol met pakjes als een pauwenstaart met 1 touw om het geheel; de bezorger probeerde een pakje onderuit te trekken en de hele stapel viel in elkaar.

Een prietpraatje: Magali spreekt inmiddels bewust Engelse woorden: ze zegt dat er ook bij dat het Engels is en dan noemt ze er een aantal ter illustratie (chicken, airplane, cow, enz.). Tot 20 tellen gaat in het Engels en Nederlands, maar even makkelijk om en om.

Wuzhen (16-17 april) en weer terug in Shanghai
De tegenstelling was groot tussen de overwegend vieze stad op bijna 2 uur rijden met de bus en het superschone toeristische deel. Wij overnachtten in het oostelijk deel (eigenlijk het midden) in een homestay/hotelletje, geëxploiteerd door de wat Engels sprekende dochter des huizes bij alleraardigste mensen en goedkoop (€18). In het oostelijk deel wonen de mensen zelf, het westelijk deel is niet echt bewoond en ook 's avonds toegankelijk. Toegang kost resp. 12 en 15 Euro en je kunt er wel een hele dag spenderen: erg mooi. Prachtige authentieke winkeltjes en ambachten. De toeristen zijn vrijwel allen Chinees, haast geen westerlingen. Het gebied in deze regio lijkt welvarend: mooie grote huizen met meerdere verdiepingen, vaak met een torentje en waterrijk; veel boerderijen. De steden hebben flink geïndustrialiseerde buitenwijken, zoals de grootste fiberglasfabriek ter wereld.

Wuzhen is een plaats die al 7000 jaar bewoond schijnt te zijn en een stuk historie van welvarend China. Het is ooit tot bloei gekomen net als onze Hanze steden, in een tijd dat het een belangrijke transport-ader was. De huidige huizen zijn uit de 16-19e eeuw en er is veel gerestaureerd en in de oorspronkelijke staat teruggebracht.

Zoals jullie eerder hebben kunnen lezen, lopen wij vaak vanaf een busstation; ook deze keer met de koffer en buggy met slapende Magali en onderweg even wat lokaals gegeten. We vonden onze bestemming toch ook weer, alleen het laatste stukje was moeilijk. Bij het loketje van het Oostelijk toeristische deel, werkte een aardige jongedame die redelijk Engels sprak. Zij wist het adres ook niet te vinden en ik vroeg haar het telefoonnummer te bellen; na even babbelen zei ze dat we even moesten wachten. Na een paar minuten kwam iemand ons ophalen, de alleraardigste moeder van de exploitante van het homestay-hotel, zo bleek even later. De avond gingen we niet het westelijke deel in, dat ’s avonds (tegen betaling) open is en prachtig verlicht zou moeten zijn. We gingen wat eten (smaakte naar niks), maakten een wandeling voor het donker werd, door kleine straatjes en een lokale markt met allemaal rare beestjes (en veel bekijks) en rustten uit op de kamer (met internet). De volgende morgen ontbijt (smaakte nog slechter), uitchecken (koffer achterlaten) en lopend naar het westelijk stadsdeel; even zoeken, maar we kwamen er en zagen door het lopen weer allerlei grappige dingen die je anders mist.

Een werkelijk prachtig oud stadsdeel was de afsluiting van onze reis. Laat de foto’s voor zich spreken… We werden door de hoteleigenaresse in haar auto naar het busstation gebracht;ze wilde er niets voor hebben. Daar wachten we een uur op de laatste bus van 18 uur naar Shanghai, terwijl Magali onverstoorbaar heen en weer liep met de schilletjes van Kuaci-nootjes naar de prullenbak (wel 50x) , steeds met een ‘silly walk’ tot grote hilariteit van de omgeving.

Shanghai: De laatste hotelovernachting werd een feestje: ze herkenden ons direct in het hotel waar we eerder overnacht hadden in Shanghai en waar we onze koffers hadden achtergelaten. Magali was gelijk kind aan huis en de bedrijfsleider was overduidelijk gecharmeerd van vitamine M. Hij regelde voor ons de mooiste kamer (werkelijk enorm groot en mooi, met grote marmeren badkamer –Magali gebruikte het bad als zwembad en had het erg naar haar zin- en van alle gemakken voorzien -Respati wilde er wel blijven wonen-) en zou voor ons naar het vliegveld een minibusje regelen i.v.m. de vele bagage; hoewel taxichauffeurs ons wel vervoerden (met de achterklep open/met riem en de buggy voorin), had hij gelijk dat een minibus wel veel makkelijker zou zijn. En dat was het ook: een vlotte reis naar Singapore, daar een beetje rondhangen en wat werken aan dit verslag en fotoselectie (we hebben bijna 11 uur de tijd). Magali ging laat slapen, maar sliep goed door. De voorzieningen op onze terminal in het vertrekdeel vielen wat tegen: je kunt er eigenlijk niet een nacht blijven; wel bij de gates door de douane, maar dan moet je eerst zijn ingecheckt en dat kan plas vlak voor vertrek en we hadden geen transfer, maar moesten zelf eerst bagage ophalen (andere maatschappij).
We pikken het verslag weer op in Jakarta als we daar zijn aangekomen, maar dan is het geen reisverslag meer, maar een leefverslag…