Singapore: een verrassing! En even terug: Sydney-

(geschreven in Tokyo op 25 maart 2012)
Singapore werd een verrassende verademing, met toch nog een paar spannende accentjes: hoe zou de eerste lange vliegreis na het ziekenhuis verlopen en zouden de papieren voor Indonesia verkregen worden… Het vertrek verliep in elk geval grandioos: we hadden Janette van Qantas die ons zo geweldig geholpen had, een bericht gestuurd dat we zouden vertrekken. En al eens op het vliegveld bij een balie gevraagd of iemand haar kende: nee dus. Komen we haar tegen bij de gate van ons vertrek: ze bleek daar de scepter te zwaaien en had alles voor ons al voorbereid (goede zitplaatsen, crew geïnformeerd, speciale maaltijd). Ze omhelsde ons hartelijk en we mochten als eersten het vliegtuig in met haar persoonlijke begeleiding.
In het vliegtuig bleek de purser een tukker van geboorte, die nog met een onvervalst accent Nederlands uit dat mooie oostelijke stukje Nederland kon spreken. Peter van O. woonde en werkte al 28 jaar in Australië.
Na verloop van deze reis (en de volgende), toen het met de gezondheid goed ging, nam de spanning geleidelijk af. Respati had nog wel wat last van de spanningsboog, toen ze zich erg vermoeid voelde bij verder reizen na Singapore, maar dat ging (achteraf) gelukkig ook snel beter.

O ja, de Blue Mountains tour nog, op onze laatste hele dag in Sydney! De tour liep eerst mis, omdat de touroperator een probleem had. We hadden alleen de (late) avond voor vertrek nog, maar konden een andere tour vinden die nog plek had. Het was een leuke dag uit met mooie natuur en een leuk samengestelde tocht (www.activitytours.com.au ). We kenden van Magali al ‘ik ben 2 en ik zeg dus nee’, daar komt nu nog bij ‘I am 2, I know what to do!’, met de nadruk op I (2x) en do. Nou, dat merkten we: we moesten een afdaling en beklimming tijdens een korte ‘bushwalk’ doen. Dat wilde ze steeds absoluut zonder hulp. Er waren o.a. 220 treden bij die soms tot haar heupen kwamen en ze fikste het om haar benen daar op te zwaaien en de groep bij te houden. Alleen de laatste treden omhoog gingen wat langzamer. Het was een stukje regenwoud en de treden, afgeschot met houten borden, waren erg nat en soms met plassen die ze op aanwijzing behendig ontweek. Het uitzicht op de vallei en de 3 zusters was prachtig. Er hangt een blauwe gloed die veroorzaakt wordt door het zonneschijnsel op de minuscule oliedruppeltjes in de lucht, afkomstig van de vele eucalyptusbomen, ooit door de Britten aangeplant (en die veel van de vegetatie verdrongen hebben, plus door de droogte en olie veel bosbranden veroorzaken). Australië heeft een geschiedenis van goedbedoeld ingrijpen in de natuur met grote onbedoelde gevolgen, vandaar de strenge controle op invoer van flora en fauna.

Eindelijk zag Magali de kangoeroes en walibi’s van dichtbij; een koala kon ze zelfs aanraken en een wombat, emoe en Tasmanian Devil waren ook nog van de partij. Ze vond het erg leuk om achter de (tamme) walibi’s en kangoeroes aan te rennen terwijl die wegsprongen, terwijl ze luid Jippie Aijee riep (ze zegt nu geen Joppie meer, maar Jippie).

We maakten nog een tocht met kabelbanen, ook langs oude mijnen. O.a. de steilste treinreis ter wereld, met 52% hellingshoek. Nou ja trein, een heel kleintje dan; die Aussies kunnen stevig overdrijven… ook hun humor is vol van extreme overdrijvingen en beeldend spraakgebruik. Ze blijven erg aardig, joviaal (voortal naar elkaar toe) en erg beleefd en hulpvaardig. Dat zou trouwens zo blijven, want in Singapore en Tokyo is dat zeker niet minder! Ook erg financieel bewust, want ze weten precies te vertellen wat iets kost en opbrengt: zo leerde een bezoek aan het Olympische terrein (Sydney 2000) ons dat het één van de weinige Olympische spelen was geweest die een licht positieve opbrengst had gehad, maar dat het onderhoud 1 miljoen per maand kostte… En er was 1 stadion dat 30 miljoen had gekost en nooit door hen gebruikt werd omdat handbal niet in Australië wordt gespeeld (het wordt af en toe voor shows gebuikt). Op de zuilen met alle namen van Olympische winnaars en vrijwilligers (veel Nederlanders aan beide zeiden), troffen we ook de zwemtitels van Inge en Pieter aan.

En nu dus Singapore: ’s avonds laat aankomen, vlot naar het hotel en heerlijk uitrusten. De volgende ochtend naar een markt op 200m afstand gelopen (kwamen we toevallig tegen op weg naar een winkelcentrum waar we volgens hotelpersoneel pasfoto’s konden laten maken), blijkt dat DE eetplek voor Singaporezen te zijn. Daar heb je werkelijk alle soorten Aziatisch eten te kust en te keur en het kost allemaal ongeveer S$3 per portie (x0,6 voor Euro’s). O.a. Singaporean ‘chicken and rice’, volgens een uniek recept. Singapore is een mengeling van Chinees, Indiaas, Maleisisch en Indonesisch. Ze voelen zich het meest verbonden met Maleisië, maar toch ook weer zeer onderscheiden daar van (er is wel eens een conflict geweest). We moesten nieuwe pasfoto’s volgens Indonesische normen laten maken, want de papieren die we aangetekend en per email hadden opgestuurd naar de Indonesische ambassade waren niet in behandeling genomen en we hadden er niet meer. Uiteindelijk waren we ruim een half uur voor sluitingstijd in de ochtend op de ambassade en daar kregen we te horen dat vanwege een bijzondere Hindoe feestdag op de vrijdag (die net als Ramadan niet op een vaste dag valt) het visum pas maandag opgehaald zou kunnen worden. Even overviel ons een hopeloos gevoel: dat zou weer betekenen dat we de reis moesten wijzigen, want anders zouden we door de geldigheid van de toestemmingsperiode voor ophalen raken. Na wat aandringen en zwaaien met de papieren, e-mails e.d. die we al hadden opgestuurd voor vertrek uit NL, kregen we na 3 kwartier wachten te horen dat we de volgende dag al de papieren konden ophalen, zonder extra kosten. Als service. De volgende middag brachten we een doos Droste chocolade tulpen meet voor de mevrouw die ons had geholpen; ‘dat hoefde écht niet’, maar ze nam het uiteindelijk toch aan (en zwaaide ons later hartelijk uit).

Wat valt er verder te vertellen over Singapore:
•Erg schoon; de politie is niet meer zo streng als vroeger; houdt zich nu vooral met bestrijding van witte boorden criminaliteit bezig en niet meer met burgertje pesten; het blijft schoon! Je ziet nergens politie.

•Alles perfect geregeld: mensen zijn gehoorzaam en netjes (zonder politie te zien).

•Een walhalla op eetgebied: we waren eigenlijk continu op weg van de een naar de andere eetplek.

•Goedkope taxi’s en overal voorhanden, heel aardige behulpzame chauffeurs. Overal zijn taxistandplaatsen waar je keurig op je beurt wacht (maar heel kort, want het gaat snel).

•Veel (puissant) rijke Indonesiërs hebben daar huizen en doen daar hun exclusieve boodschappen (Orchard Road: zulke grote winkels van de bekende merken zagen we nog nooit).

•Chinatown: een belevenis, erg groot en gezellig.

•Magali was steeds favoriet en had aan aandacht en bewondering geen gebrek (lichte huid, grote ogen).

•Naar de kapper op de efficiëntste wijze die we ooit hadden gezien: een pijpenla met kapsters en kappers (10 op een rij), waar je via een automaat aan de voorzijde voor S$10 een ticket koopt en intekent op een lijstje (je ziet wanneer je a/d beurt bent): zeer goede kappers en na afloop wordt je met een stofzuigerslang met borstel schoongezogen. De kappers doen niets anders dan onafgebroken knippen; geen kassahandelingen enz.

•Iedereen spreekt redelijk goed verstaanbaar Engels, met een Singaporese slag.

•Een café is eigenlijk een eettent en heeft vaak geen koffie.

•De temperatuur voelt aangenaam (32 graden) en je kunt er prima buiten wandelen (er is genoeg schaduw).

We hebben er nog een koffer bij gekocht,omdat we steeds erg krap zaten want 1 grote koffer konden we nooit volpakken vanwege maximaal gewicht 23kg; we hadden achteraf een grotere moeten meenemen i.p.v. een halve/kleine. Maar die waren met bagage onderweg per boot naar Jakarta. We hadden vanaf nu 1 koffer per persoon en konden beter spreiden, plus we bleven ruim onder het totale maximum gewicht. Maar met de buggy, cabin-koffertje en draagtas met speelgoed, was het steeds een heel gesleep als we moesten verkassen. Maar ja, we moesten zowel voor warm als koud weer kleding meenemen en konden steeds meer (oude) kleren lozen, zelfs schoenen; dat hadden we zo uitgekiend. Af en toe kochten we nieuwe er bij.

De laatste dag was heerlijk: omdat we pas om 1u ’s nachts zouden vertellen naar Tokyo via Shanghai, konden we nog heel wat ondernemen na het uitchecken uit het hotel om 12u: we gingen naar Underwater World op het eiland Sentosa (waar veel rijke Indonesiërs een ‘stulpje’ hebben). Dat was nog net voor de grote drukte daar losbarstte. Daarna besteden we de tijd van zonsondergang op een strandterras: we zagen een magische zonsondergang in een heerlijk ontspannen setting; Magali werd net wakker toen het nog licht was en kon heerlijk spelen in een klein speeltuintje waar ook veel andere kinderen waren. Wij zaten wat te drinken en te eten op een paar meter afstand. We hadden ruim voldoende tijd om naar het vliegveld te rijden, via het hotel waar we de bagage ophaalden en checkten in op de nieuwe luxe terminal 3 in Changi, waar werkelijk alles voorhanden is. De incheckprocedure en vlucht met China Eastern, die we verder steeds zouden vliegen, verliep soepel en comfortabel. Zelfs met voldoende beenruimte voor Arnold; Magali sliep vrijwel helemaal gedurende beide vluchten (naar Shanghai en naar Tokyo). Het was wel een lange periode vanaf uitchecken hotel Singapore tot inchecken Tokyo (29 uur), maar toch prima te doen,want we kwamen in alleszins redelijke conditie (wel wat hongerig) eind van de middag op 24 maart in Tokyo aan. Daarover volgende keer meer (het zou NOG beleefder worden…).

Ten slotte nog wat prietpraatjes:
Dat gebruik van werkwoorden (maakt, als ‘smurfen’) van Magali leidt tot steeds uitgebreidere conversatie. Vraag en antwoord, maar ook op eigen initiatief dingen vertellen. Zoals dat ze al haar spullen had opgeruimd nadat we haar gevraagd hadden de boodschappen in het koelkastje te doen: toen we de koelkast open deden, zaten olifant, (Qantas)beertje, Koala (van tante Khiem) en baby koala’s (van Activity tours) keurig op een rijtje in de koelkast!
De bezittelijke vorm laat ze vaak weg (pappa mij =mijn pappa). ‘Koala toe’: ik wil naar de Koala’s toe. ‘Kangoejoe nou?’: waar zijn de kangoeroes nou?
‘Pappa mij!’ zei ze dus tegen de hulpverleners, toen dezen pappa afvoerden in Sydney (terwijl ze er lustig op los hamerde met haar vuistjes…); ze had steeds volgehouden dat het politieagenten waren, en dat snapten we later ook toen we zagen dat ze eigenlijk van ‘Fire & Rescue’ waren geweest en meer als politieagent gekleed gingen, heel anders dan ambulancepersoneel dat we later zagen.